ਬਹਾਨਾ
ਹਰਭਜਨ ਖੇਮਕਰਨੀ ਦੀ ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਮਨੁੱਖੀ ਮਨ ਦੀ ਉਸ ਸੋਚ ਨੂੰ ਬੇਨਕਾਬ ਕਰਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਅਕਸਰ ਕਿਸੇ ਇੱਕ ਦੀ ਗਲਤੀ ਦਾ ਦੋਸ਼ ਪੂਰੀ ਕੌਮ ਜਾਂ ਸਮੂਹ ’ਤੇ ਮੰਢ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਕਹਾਣੀ ਇਹ ਸਿਖਾਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਨਿਆਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਸਮਝ ਤੇ ਸਹਿਣਸ਼ੀਲਤਾ ਨਾਲ ਹੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ — ਗੁੱਸਾ ਤੇ ਸਾਂਝੀ ਸਜ਼ਾ ਸਿਰਫ਼ ਅਨਿਆਂ ਪੈਦਾ ਕਰਦੀ ਹੈ।
